OGŁOSZENIA
PARAFIALNE
LITURGIA
MSZE ŚWIĘTE
 Imię Jan jest pochodzenia
hebrajskiego i oznacza tyle, co "Bóg jest łaskawy". Jan
Chrzciciel urodził się jako syn kapłana Zachariasza i Elżbiety (Łk 1,
5-80). Jego narodzenie z wcześniej bezpłodnej Elżbiety i szczególne
posłannictwo zwiastował Zachariaszowi archanioł Gabriel, kiedy
Zachariasz jako kapłan okadzał ołtarz w świątyni (Łk 1, 8-17).
Przyszedł na świat sześć miesięcy przed narodzeniem Jezusa (Łk 1, 36),
prawdopodobnie w Ain Karim leżącym w Judei, ok. 7 km na zachód od
Jerozolimy. Wskazuje na to dawna tradycja, o której po raz pierwszy
wspomina ok. roku 525 niejaki Teodozjusz. Przy obrzezaniu otrzymał imię
Jan, zgodnie z poleceniem anioła. Z tej okazji Zachariasz wyśpiewał
kantyk, w którym sławi wypełnienie się obietnic mesjańskich i wita go
jako proroka, który przed obliczem Pana będzie szedł i gotował mu drogę
w sercach ludzkich (Łk 1, 68-79). Kantyk ten wszedł na stałe do
liturgii i stanowi istotny element codziennej porannej modlitwy
Kościoła - Jutrzni. Poprzez swoją matkę, Elżbietę, Jan był krewnym
Jezusa (Łk 1, 36).
Św. Łukasz przekazuje nam w Ewangelii następującą informację: "Dziecię rosło i umacniało się w duchu i przebywało na miejscach pustynnych aż do czasu ukazania się swego w Izraelu" (Łk 1, 80). Można to rozumieć w ten sposób, że po wczesnej śmierci rodziców będących już w wieku podeszłym, Jan pędził żywot anachorety, pustelnika, sam lub w towarzystwie innych. Nie jest wykluczone, że mógł zetknąć się także z esseńczykami, którzy wówczas mieli nad Morzem Martwym w Qumran swoją wspólnotę. Kiedy miał już lat 30, wolno mu było według prawa występować publicznie i nauczać. Podjął to dzieło nad Jordanem, nad brodem w pobliżu Jerycha. Czasem przenosił się do innych miejsc, np. Betanii (J 1, 28) i Enon (Ainon) w pobliżu Salim (J 3, 23). Swoje nauczenie rozpoczął w piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza (Łk 3, 1), czyli w 30 r. naszej ery według chronologii, którą się zwykło podawać.  Jako
herold Mesjasza Jan podkreślał z naciskiem, że nie wystarczy
przynależność do potomstwa Abrahama, ale trzeba czynić owoce pokuty,
trzeba wewnętrznego przeobrażenia. Na znak skruchy i gotowości zmiany
życia udzielał chrztu pokuty (Łk 3, 7-14; Mt 3, 7-10; Mk 1, 8). Garnęła
się do niego "Jerozolima i cała Judea, i wszelka kraina wokół Jordanu"
(Mt 3, 5; Mk 1, 5). Zaczęto nawet go pytać, czy przypadkiem on sam nie
jest zapowiadanym Mesjaszem. Jan stanowczo rozwiewał wątpliwości
twierdząc, że "Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie: ja
nie jestem godzien nosić Mu sandałów" (Mt 3, 11). Na prośbę Chrystusa,
który przybył nad Jordan, Jan udzielił Mu chrztu. Potem niejeden raz
widział Chrystusa nad Jordanem i świadczył o Nim wobec tłumu: "Oto
Baranek Boży, który gładzi grzechy świata" (J 1, 29. 36). Na skutek
tego wyznania, przy Chrystusie Panu zjawili się dwaj pierwsi uczniowie
- Jan i Andrzej, którzy dotąd byli uczniami św. Jana (J 1, 37-40).Na działalność Jana szybko zwrócili uwagę starsi ludu. Bali się jednak jawnie przeciwko niemu występować, woleli raczej zająć stanowisko wyczekujące (J 1, 19; Mt 3, 7). Osobą Jana zainteresował się także władca Galilei, Herod II Antypas (+ 40), syn Heroda I Wielkiego, który nakazał wymordować dzieci w Betlejem. Można się domyślać, że Herod wezwał Jana do swojego zamku, Macherontu. Gorzko jednak pożałował swojej ciekawości. Jan bowiem skorzystał z tej okazji, aby rzucić mu prosto w oczy: "Nie wolno ci mieć żony twego brata" (Mk 6, 18). Rozgniewany król, z poduszczenia żony brata Filipa, którą ku ogólnemu oburzeniu Herod wziął za własną, oddalając swoją żonę prawowitą, nakazał Jana aresztować. W dniu swoich urodzin wydał ucztę, w czasie której, pijany, pod przysięgą zobowiązał się dać córce Herodiady, Salome, wszystko, czegokolwiek zażąda. Ta po naradzeniu się z matką zażądała głowy Jana. Herod nakazał katowi wykonać wyrok śmierci na Janie i jego głowę przynieść na misie dla Salome (Mt 14, 1-12). Jan miał wtedy trzydzieści kilka lat.  Jezus
wystawił Janowi świadectwo, jakiego żaden człowiek z Jego ust nie
otrzymał: "Coście wyszli oglądać na pustyni? (...) Proroka zobaczyć?
Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym
napisano: Oto ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci
przygotował drogę. Zaprawdę powiadam wam: Między narodzonymi z
niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela" (Mt 11, 7-11; Łk 7,
24-27).Jan Chrzciciel jako jedyny wśród świętych Pańskich cieszy się takim przywilejem, iż obchodzi się jako uroczystość dzień jego narodzin. U wszystkich innych świętych obchodzimy jako święto dzień ich śmierci - czyli dzień ich narodzin dla nieba. Ponadto w kalendarzu liturgicznym znajduje się także wspomnienie męczeńskiej śmierci św. Jana Chrzciciela, obchodzone 29 sierpnia. W Janie Chrzcicielu uderza jego świętość, życie pełne ascezy i pokuty, siła charakteru, bezkompromisowość. Był pierwszym świętym czczonym w całym Kościele. Jemu dedykowana jest bazylika rzymska św. Jana na Lateranie, będąca katedrą papieża. Jan Chrzciciel jest patronem Austrii, Francji, Holandii, Malty, Niemiec, Prowansji, Węgier; Akwitanii, Aragonii; archidiecezji warszawskiej i wrocławskiej; Amiens, Awinionu, Bonn, Florencji, Frankfurtu nad Menem, Kolonii, Lipska, Lyonu, Neapolu, Norymbergi, Nysy, Wiednia, Wrocławia; jest patronem wielu zakonów, m. in. joannitów (Kawalerów Maltańskich), mnichów, dziewic, pasterzy i stad, kowali, krawców, kuśnierzy, rymarzy; abstynentów, niezamężnych matek, skazanych na śmierć. Jest orędownikiem podczas gradobicia i w epilepsji. |